Neveneffect van het stiltespel

Neveneffect van het stiltespel:

Samenhorigheid

Na het afwerken van mijn paper Montessori ben ik terug in de blog. Een van mijn favoriete lessen van het Montessori methode is de stilteles

Ik hou ervan om een stilteles buiten te geven. Als na het belsignaal alle klassen binnen zijn dan blijf ik graag met de kleuters op de bank zitten. Wachten op de kauwen die de koekjeskruimels komen oppikken. En ze komen natuurlijk alleen als we allemaal stil zijn en niet bewegen.
Als we het dan samen voor elkaar krijgen dat ze komen doordat we samen stil zijn dan geeft dat een gevoel van samenhorigheid.
Stilte is voor mij onlosmakelijk verbonden met de natuur. Je kan volledig stil zijn maar toch de frisse wind voelen op je gezicht, of van de eerste lentezonwarmte genieten. Je andere zintuigen worden scherper.
Elke dag moeten we  wandelen in een lange gaanderij naar de speelplaats. Dat is vaak mijn moment voor een stilteles. Het wachten op het lied van de merel wordt afgewisseld door stilte. Soms is het een lange stilte ( want die merels weten natuurlijk ook dat wij in de buurt zijn) en dan zijn we weer blij  met het antwoord van een andere merel. Ik begeleid dan met veel expressieve mimiek. Ik ben zelf stil of fluister als ik echt iets moet zeggen. Na afloop zie ik vaak glunderende gezichten naar elkaar. Spanning en ontspanning. Wat niet wil zeggen dat er daarna geroepen wordt. Kleuters in het montessori onderwijs worden gewoon aan de rustige sfeer in de klassen. En als er dan eens iemand in een vrolijke bui is en  spontaan begint te zingen of op de piano begint te tokkelen dan is de aandacht van de andere kleuters des te groter. Het gebeurt dan gewoon, een beetje magie.
Soms als ik bewaking heb en na het tweede belsignaal we met drie klassen op de juffen wachten dan orkestreer ik vaak een groot stiltespel op de speelplaats. In het begin van het schooljaar is iedereen stil in de rij maar naarmate het schooljaar ten einde loopt wordt dit natuurlijk moeilijker. Dan doe ik het volgende: "Als wij hier straks van de speelplaats verdwijnen dan gebeurt er hier van alles...Dieren zien je vaak doordat je beweegt. Als we nu niet of bijna niet bewegen  en niet spreken dan denken de dieren dat we er niet zijn en dan durven de dieren meer. Als je iets ziet of hoort mag je wijzen niet spreken. Juf gaat wel fluisteren als het moet." Bij ons staan de drie rijen goed verspreid op de speelplaats. Ik sta in het midden en wijs naar alle hoeken op de speelplaats en naar de lucht. En dan gebeurt het:

Een duif op de schoorsteen die" Roe-koe!" roept.
Stilte.
Kauwen die landen op de speelplaats op zoek naar koekjeskruimels.
Stilte.
Een vliegtuig dat overvliegt.
Stilte.
Een merellied of de balts van een mees.
Stilte.
Een kleuter die nog zo nodig  moest en het toilet doortrekt.
Een vrachtwagen die stopt in de verte.
Terug de duif.
Stilte.
Een kleuter die begint te wenen omdat iemand op zijn voet heeft gestaan.
Babbelende juffen die hun kinderen komen  halen en verwonderd zijn over hun stille kinderen.
Einde: de pluim , de trots en de samenhorigheid.

Een stilteles heeft vaak een centraal element, een prikkel nodig. Een rede waarom we stil te worden.
Bijvoorbeeld: Een vlammetje van de kaars bij het gebed, een slapend babyzusje, een slapend dier, een traag kruipende slak, een dromende of op einde van de dag in slaap gevallen kleuter, een druppel kleurstof in een vaas met water, een zwemmende goudvis, het doven van de lichten...

Stilte dat zo vaak geassocieerd wordt met alleen zijn is eigenlijk een fijne spontane beleving van samen zijn.